donderdag 7 april

Vandaag moesten we dus terug naar het gemeentehuis om wat handtekeningen te gaan halen om die familie planning counseling te ontlopen. Daar aangekomen hoorde wij van een medewerkster dat die betreffende personen er niet waren en dat ze in dat gezondheids centrum waren om een groep jonge trouwlustigen aan het voorbereiden waren met zo’n cursus die wij dus ook zouden moeten doen. Wij moesten daarheen voor die handtekeningen. Weer terug in zo’n wiebel bakje op 3 wielen. Toen we daar aankwamen hoorde ik het al, een luid geschal door een paar luidsprekers. Dat zou onze cursus zijn. We werden netjes naar een open kantoortje geleid maar dan wel dwars door die klas. Iedereen naar mij kijken dus. Ja zo vaak zien ze ook geen blanke. Nu weet ik waarom ik mijn zonnebril op moest houden van Lyn. Ze willen allemaal mijn blauwe ogen zien, en dan maar giechelen. Nou, die cursus was zeker niets voor mij geweest. 2 woorden Engels en de rest tagalog, dat schiet op. Maar goed, nu werden wij er van de zijlijn mee geconfronteerd. Na een half uur hadden wij de handtekeningen en wij gauw weg, weer naar het gemeentehuis. Daar zijn we netjes op een stoel gezet in het kantoor tot we bij de Municipal cival registrar konden komen ( foto van gemaakt ). Daar waren we nog niet zomaar klaar mee. Alle papieren werden weer gecontroleerd en onze gegevens werden vastgelegd op een document wat later in de computer werd uitgewerkt. De arme man had nogal wat moeite met mijn naam en die van mijn ouders, die werden ook opgeschreven. We hebben hem ook lang genoeg laten oefenen om het ook uit te spreken, hele kantoor in een deuk. Toen moest hij ook nog weer kopieën hebben van en paar documenten van Lyn en die had ze niet bij zich. Wacht maar zei ik, en dook in een paar grootte envelopjes met heel veel papieren. Had in Nederland al een vies voorgevoel dat je veel kopieën moest meenemen. En ja hoor, het zat erbij. Toen kregen we ook te horen dat het zeker nog 1 zou duren voor die trouwvergunning er zou zijn, dus ik weer zielig doen. Nou, dan kunnen we dat kerkgebeuren wel vergeten, doen we dan wel over 5 jaar als ik weer wat heb gespaard. Maakte allemaal niet uit. Dus, let op, op 18 april ’11 kunnen we in het gemeentehuis van Montevista trouwen. We zijn daarna op audiëntie bij de burgemeester geweest. Moesten we ook wel een uur voor wachten maar dat was het wel waard. Leuk ontvangen door haar en wat zitten babbelen over hoe we elkaar ontmoet hebben en over die datum natuurlijk. Het staat op haar kalender want de kans bestaat dat zij ons gaat trouwen. Toen zijn we thuis wat gaan eten en daarna naar het busstation gelopen omdat we naar Tagum wilde om een afspraak voor het visum wilde gaan maken wat alleen via een call centrum kan. Zitten we daar te praten met wat bekende komt er uit het niets een bedelaar voor mij staan, houd zijn hand op en zegt, He Joe, money. En dat bleef zo, totdat ik tegen hem zei, He, ik heet geen Joe. Daar had hij even niet van terug. Maar hij bleef staan. Lyn werd het zat en gaf hem maar 50 peso cent. Hij weg, maar ik bleef hem volgen om te kijken dat hij met dat geld ging doen. En ja hoor, aan de overkant een winkeltje in en daar kocht hij een sigaret. Hij steekt hem aan en komt tot mijn grootte verbazing onze kant weer op en ging met die sigaret voor ons staan. Zeg ik, weet je dat het slecht is voor je om te roken, kon je er niet wat anders voor kopen. Zegt hij, ben niet zo goed in mijn hoofd. Zeg ik weer, Ja, dat kan je zo wel zien. Mensen eromheen in een deuk. Als je zo doorgaat zeg ik krijg je hem straks niet meer overeind. Toen vielen er een paar van de bank van het lachen. Hij snapte het niet maar toen ik het hem voordeed is hij maar snel weggegaan. Goed, met een bus mee naar Tagum duurt toch nog 45 minuten ondanks dat hij erg hard reed op een smalle tweebaansweg met veel kronkels. Lijkt een beetje op Oostenrijk maar dan warmer. Daar eerst geld gepind bij BDO bank maar dat lukte niet. Lange file om mij. Toen maar een andere bank gezocht en daar lukte het direct. Toen naar een PLDT kantoor om daar te bellen voor een afspraak in de ambassade in Manila. Ja, dat moeten we ook nog inplannen. We hadden vrij snel contact maar veel hadden we er niet aan omdat ze haar paspoortnummer moesten hebben en dat hadden we niet bij ons, jammer. Maar we gaan morgen weer naar Tagum met alle gegevens en dan wat winkelen. Ja, dat was ook wat. We waren nog even in het winkelcentrum NCCC genaamd. Leuke broek gezien en gekocht. Gaat er ineens een soort alarm af en daarna een paar keer een bel. Dan ineens door alle speakers daar een soort lang gebed. Wij stonden net af te rekenen maar dat konden we wel even vergeten. Alles en iedereen stopt met wat hij aan het doen is en staan stil te bidden. Zelfs de kassa’s lieten ze open staan. Nou, toen dat na 10 minuten was afgelopen kwam er een soort modern muziekje met een zware beat waar ze allemaal zo nu en dan op meeklapte. Ik zei nog, we moeten hier snel weg, straks is het besmettelijk. De reis terug was in het donker en het was leuk om al die hutjes verlicht te zien die tussen de bananenplantages staan.