dinsdag 5 april

Zo dat zit er ook weer op. Met een busje naar Nabunturan gereden en daar naar een advocaat geweest. Toen wij in dat gebouwtje kwamen zij een hulp daar dat hij nog in Davao was op het hoofdkantoor en dat we rond half vier terug moesten komen. Toen zijn we eerst maar eens bij de school gaan lijken waar Lyn op heeft gezeten en wat foto’s gemaakt. Nu eerst maar aan de bewaker daar gevraagd of dat mocht maar Lyn had al 30 minuten met hem staan praten dus dat was geen probleem. We mochten niet echt ver het terrein op want iedereen die naar binnen wil moet zich eerst legitimeren en laten inschrijven. Er hing bij hem ook een kaartenbak met alle namen van de studenten erin en als je aankomt moet je met je kaart in klokken of ui klokken. En als je niet de juiste kleding draagt kom je er ook niet in. Daarna zijn we wat gaan eten en toen maar weer naar het kantoor. Nou, dat was wat. Bleek het een oud leraar van Lyn te zijn dus kwam het er het eerste uur niets van documenten invullen. Was erg gezellig en een aardige man. Toen hij vroeg wat voor soort munt wij hadden kwam Lyn met wat euro’s op tafel en toen ging hij bijna op zijn stoel staan zo blij was hij. Dus wij een hele set gemaakt en aan hem gegeven. Je had hem moeten zijn glunderen. Toen heeft hij een mooie brief opgesteld in vijfvoud en mooi uitgeprint en stempels erop. Affidavit of exceptional character, ja zo heet dat. Nog nooit van gehoord. Ook nog even op de foto natuurlijk. Weer terug naar Montevista in de bekende Toyota bus. Ik weet niet welk type bus het is maar het is wel een verlengde versie. Deze keer ook weer 21 personen erin gepropt. Net als je denkt nu zal hij wel wegrijden gaat de deur weer open, wordt er wat geschreeuwd en moet er nog iemand bij. Deze bus had 6 rijen met stoelen en als er achterin nog een plekje is moeten ze eerst van die zelfgemaakte krukjes weghalen waar ook al mensen op zitten. Ze bouwen ook het gangpad wat naar de achterste rij stoelen gaat vol, en daarna de volgende rij tot je gen vrije ruimte meer ziet. Dan pas gaat hij rijden. Nou, hadden wij de pech dat er halverwege nog 2 mensen bij wilde. Ik dacht nog de chauffeur rijd toch wel door,we zitten vol. Fout gedacht. Hij stoppen en toen moesten er een paar die samen reisde bij elkaar op schoot gaan zitten. dan zit je ook niet lekker hoor. Gelukkig moest een halte verder er weer iemand uit. Er zijn eigenlijk geen haltes tussendoor daar. Ja stapt uit je hut en loopt naar de hoofdweg en dan stoppen ze al. Toen we thuis kwamen wachten ons een andere verrassing. Vader kwam al luid pratend naar mij toe om me mee te nemen naar de buren waar onder het huis een lange blanke man aan de rum zat en zich gelijk voorstelde. Philipe heette hij en woont een straat verderop met zijn Filippijnse vriendin en vertelde dat hij hier nu 2 jaar woont en daarvoor 27 jaar op Frans polynesie en Tahiti heeft gewoond. Hij was een journalist voor CNN maar is ermee gestopt en is hier nu een coconut farm begonnen. Gezellig wat gepraat over van alles en ook over muziek. Dat was wel een heel aparte ontmoeting moet ik zeggen. Dat heeft nog een vervolg.